Durul Gence 5’ten ayrılan Attila Özdemiroğlu ile Selçuk Başar orkestra kurabilmek için kaliteli eleman aramaya başlamış, gazetelere ilan vermişti. İstanbul müzik piyasası, kurulma aşamasındaki böyle bir orkestranın haberiyle çalkalanıp duruyordu.
Sonucunda 22 Kasım 1970’de dev kadro bir araya geldi ve Büyük Orkestra diye kurulan topluluk, kısa süre sonra İstanbul Gelişim adıyla yola koyuldu.
İlk kadroda üç vokal Berna Doyuran, Neco, Rober Bulgan, yaylılarda Mete Yesügey (keman), Armağan Baki (keman), Ahmet Mutlu (çello), Gülten Tangüner (keman), Lokman Yazıcı (keman), Kemal Boral (keman), tuşlularda Garo Mafyan, vurmalılarda Asım Ekren, nefeslilerde Attila Özdemiroğlu (keman, trompet, gitar), Donald Moss (klarnet, flüt, sax), Sükan Tangüner (trompet, trombon), Engin Erge (trompet), gitarlarda Uğur Başar, Selçuk Başar vardı. Yapımcı Egemen Bostancı’nın isteğiyle müzik direktörlüğü ile aranjör görevine Şanar Yurdatapan gelmişti.
1971’in başında ünlü Hair müzikalinin Türkiye versiyonunu hazırlayan Gülriz Sururi ile Engin Cezzar müzikalin başrollerini İstanbul Gelişim’in iki vokali Rober ile Neco’ya ve de Füsun Önal’a vermişti…
Fransızca ve İngilizce şarkılar çalan orkestra, İstanbul’un seçkin mekanlarında başarılı programlar yaparken, Haziran 1971’de Attila Özdemiroğlu ile Şanar Yurdatapan ayrılarak Dün Bugün Yarın Orkestrası’nı kurmuştu. Geride Asım Ekren (davul), Uğur Başar (bas gitar), Donald Ross (saksafon), Garo Mafyan (org), Selçuk Başar (gitar), Neco (vokal) ve Berna (vokal) kalmıştı.
Başta Lalezar olmak üzere İstanbul’un en ünlü müzikhollerindeki programlarıyla dikkat çekiyorlardı ama, ‘Türkiye’nin en kalabalık orkestrası’ diye tanıtılan geniş bir topluluğu piyasa besleyemediğinden eleman trafiği devam ediyordu.
Bu arada ikinci isim Kim Bunlar adıyla albüm kayıtlarında çalıyor ve düzenlemeler yazıyorlardı. Hatta, gruptan ayrılmış arkadaşları Özdemiroğlu ile Yurdatapan’ın şirketleri ŞAT Yapım için de stüdyo kayıtlarında yer almışlardı; ancak plak kapaklarına onların yerine stüdyonun orkestrası Dün Bugün Yarın yazılınca sorunlar yaşanmıştı.
Dönemin En Rafine Müziği
İstanbul Gelişim dönemin en rafine müziğini yapıyordu ve çok talep görüyordu. Batı’yla birlikte Doğu’yu da iyi özümseyen Selçuk Başar ile arkadaşları, yerli popa adeta sınıf atlatmıştı. Başar, piyasanın popüler taleplerini göz ardı etmeden, aralara serpiştirdiği sıra dışı işlerle sınırları zorluyordu. İstanbul Gelişim tarafından seslendirilmiş şarkılar iyi müziğin garantisiydi.
Haziran 1973’de Selçuk Başar (gitar), Fatih Erkoç (trombon), Winnie Baretta (vokal), Asım Erken (davul), Onno Tunç (bas gitar), Atilla Şereftuğ (tuşlular), Erdal Kızılçay’lı (trompet, trombon, viyola) kadroyla ilk uzunçalar ‘Nihayet’i yayınladılar. Albümde Chicago, Blood Sweat And Tears, Sergio Mendes ile dönemin diğer favori isimlerinin şarkılarını yorumlamışlardı. ‘Nihayet’ beğenilmişti beğenilmesine ama, Türkçe söylememeleri tepki toplamıştı.
Aynı yıl çıkardıkları 45’likte, popüler şarkı Goodbye Mama’ya Ebcioğlu’nun yazdığı sözlerle Bize Ne Bundan ile orkestranın şarkıcısı Şenay’ın sözlerini içeren başka aranjman Öğretmenim yer almıştı.
Bu arada orkestra, Türkiye Cumhuriyeti’nin 50. Kuruluş yılı nedeniyle yurtdışına gönderilmiş ve İtalya, Avusturya, İsviçre, Almanya’da konserler vermişti.
70’lerin ikinci yarısında tanıştığımız Eurovision Şarkı Yarışması’nın en sadık yarışmacılarındandı Selçuk Başar. İstanbul Gelişim’in desteğiyle, kardeşi Uğur Başar’la yarışmaya sürekli beste göndererek, arabeske teslim olmuş piyasada popa eski gücünü kazandırmaya ve ülke dışına açılmaya çabalıyorlardı.
Nejat Dayıoğlu (Saksafon), Yalçın Ateş (saksafon), Cengiz Teoman (davuil) ve son döneme yetişen Fahir Atakoğlu’nun da (tuşlular) çaldığı İstanbul Gelişim, HEY dergisinin ödüllerini bolca kazanmıştı.
2004’de 35. yıllarını görkemli konserle kutlayan orkestranın 2000’li yıllar kadrosunda, ustaların yanında Hale Caneroğlu (vokal), Sarp Maden (gitar), Onur Nar (vurmalılar, saksafon), Erhan Seçkin (vurmalılar), Mert Ekren (vokal), Zeynep Doruk (vokal), Derin Togar (vokal) gibi isimler vardı.
